A co tam! Poprzewracam sobie życie czyli o wchodzeniu po raz kolejny do tej samej rzeki ;)

A co tam! Poprzewracam sobie życie czyli o wchodzeniu po raz kolejny do tej samej rzeki ;)
  A więc (polonisty - wybaczycie ? ;)) - moją miłość znałam jakieś 20 lat temu. Miałam wtedy dwadzieścia parę lat, a on o rok mniej. Bylismy chwilę razem czytaj ok. pół roku - o ile można tak nazwac dwoje dwudziestolatków z których jedno studiuje w jednym mieście, a drugie uczy się w drugim.I poznalo się na wakacjach A potem się rozstalismy z wielkim hukiem. Przez cały czas byłam przekonana, ze to on ze mną zerwał - a tu dowiaduję się teraz - ze wręcz przeciwnie było. Hm ... Naprawdę nie mam pojęcia zielonego czemu się właściwie rozstalismy. Wychodzi nam teraz obojgu, że bez sensu, całkiem przypadkowo i że właściwie każde z nas w dowolnym momencie mogło wrócic. Ale żadne tego nie zrobiło. Dlaczego? Tego nie wie nikt. Bardzo to odchorowałam. On mi teraz mówi - że tez to odchorował. Właściwie to nigdy nie udało mi sie tak do końca o nim zapomnieć. Miałam różnych takich po drodze - ale ... z nikim mi się tak nie gadało i po prostu "było" - jak z nim. No w każdym razie on ze dwa czy trzy lata później ożenił się z taką jedną. Ma dwoje dzieci w wieku szkolnym. Mieszka kilkaset kilometrów ode mnie. No i tuz po moim rozstaniu z facetem odezwał się do mnie na NK. Na początku uznałam to za takie tam - "odnowienie znajomości". Ale bardzo szybko przemieniło sie w cos innego. W co? A bo ja wiem? Codziennie ze sobą gadamy. Telefonicznie. Albo na skypie. Godzinami czasem. A czasami tylko na chwilę. O wszystkim. Zupełnie o wszystkim. A jak nie gadamy, bo któres z nas np. wyjedzie - to ciężko jest wtedy.Czasem przyjeżdza na weekend. Jego żona, ech - ja ją znam trochę, sprzed tych 20 lat - on opowiada mi różne historie. Słabo tam miedzy nimi podobno. I to od dawna. Jakoś mu wierzę. No widzę, ze mu źle. Wiem, ze brzmi to jak w piosence " ...że żona go nie rozumie, że wcale ze soba nie spią. ... itd" . Ale co mogę poradzic? Że sie zakochałam po raz drugi? A może nigdy nie udało mi się o nim zapomnieć? Co będzie dalej? Nie wiem. Na razie tak jak jest pasuje mi. Albo tak mi sie wydaje. Przeciez my się nawet dobrze nie znamy - bo przez te dwadziescia lat to wiecie - obydwoje się zmienilismy. Ja nawet nie wiem czego chcę. Chyba jeszcze nie chciałabym, zeby mi sie na stałe facet po domu plątał.Tak "od święta" to nie ma sprawy. A może bym chciała? A może sie boję? Ja nigdy w takie sytuacje kochanka/żona nie dawałam się wplątać - nawet mowy nie było. Ale - zawsze istnieja wyjątki. No i on do nich własnie należy. Uwierzycie, że zawsze wiedziałam, iż sie jeszcze kiedys spotkamy? I obiecałam sobie ze zrobię no... moze nie wszystko - ale wiele - żeby "cos z tego było". Miotamy sie oboje na razie. No i tak własnie moja historia wygląda ...
Wiecie - ja rady żadnej nie oczekuje od Was. Tak tylko - podzielić się chciałam moim zamotaniem. Podjęłam jakaś tam decyzję spotykając się z nim ponownie po tylu latach, wiedziałam przeciez doskonale w co się pakuję. Troche sie boje pisac tu - może dostanę po głowie?
Jeśli chcecie opowiedzieć jakąś dziwną, ciekawą i wydawałoby się niemożliwą historię - to zapraszam. Czasami potrzebujemy potwierdzenia - że istnieją równiez inni wariaci, pakujący się na własne zyczenie w takie zamotane sytuacje.

---

Heh.. no ja takiej historii nie opowiem, rady tez nie chce udzielac. jestes juz dojrzala kobieta. Fajne jest to, ze przez tyle lat to uczucie wasze gdzies tam bylo i nagle znow odzylo (chyba?). Szkoda, ze on ma rodzine... to troszke komplikuje sytuacje gdybyscie zdecydowali sie na powazny zwiazek, ale... Fajnie ze sie podzielilas ta opowiescia
Opowiadanie jak z romansu, ale życie to nie autor czytadełek. I zakończenia inne pisze, niestety. Kiedy to czytałem aż mi włosy dęba stanęły! Jakbym o sobie czytał. Chodzi o to, że jestem mniej więcej w tym samym wieku i moja historia wyglądała podobnie. Tyle że już ten kontakt po dwudziestu latach nie był taki, jak sobie wyobrażałem. Był niestety bardzo chłodny, z jej strony, doszedłem do wniosku że nie tyle ona obawiała się swojej reakcji co reakcji swojego męża. Prawdopodobnie miał dostęp do jej konta na NK. Nie miałem żadnych ukrytych intencji w stosunku do niej, ot po prostu chciałem zapytać jak sobie życie ułożyła. Nie ukrywam, że gdzieś głęboko, na samym dnie serca, przykryte grubą warstwą nowych, życiowych doświadczeń, tkwi wspomnienie o niej. Wspomnienie, choć bardzo odległe i zamglone, ale takie, od którego usta same wyginają się w uśmiechu, głowa przekrzywia się na bok i człowiek zastyga na kilka sekund w zamyśleniu. Wspomnienie może nie do końca o samej osobie, ale o uczuciu, które uskrzydlało człowieka i sprawiało, że świat wydawał się piękny.
"...Ale co mogę poradzic? Że sie zakochałam po raz drugi? A może nigdy nie udało mi się o nim zapomnieć?..." Właśnie tak to jest. Jeżeli to co łączyło, było głębokie i szczere, nigdy się nie wypali do końca i pozostawi ślad, jak odcisk na stopie, mimo wycinania, smarowania kremami i codziennego pielęgnowania stóp, od czasu do czasu jednak przypomni o swoim istnieniu, czy tego chcesz czy nie.
Podobno nie wchodzi się 2 razy do tej samej rzeki. Ja wszedłem 4 razy. Skonczyło się źle.. Ale od początku.. Jeszcze w czasie studiów poznałem u koleżanki jej kuzynkę. Poznanie było tak intensywne, że wyszedłszy z domu rodzicielskiego poniekąd na chwilę i odwiedziwszy rzeczoną koleżankę, gdzie zastałem swoje poźniejsze 'wzdychadło' - wrócilem do domu po 10 dniach nie dając przez ten czas znaku życia, a wróciłem bo spotkałem ojca mojego przyjaciela, który powiedział mi, że rodzina mnie już przez milicję szuka..

Romans był taki, że potrafilismy ja i moja love wisieć po 3-4 godziny połączeni na miedzymiastowej (mieszkała ponad 200 km od mojego miasta) milcząc i słuchając własnych oddechów. Pełny romans, noo.. Na szczęscie, koszty tych rozmów pokrywała instytucja, w której Ona pracowała. W końcu spotkalismy się kolejny raz i poszlismy wreszcie do łóżka.. Pojechałem pisać dyplom. No i dostaję list, że mam zostać ojcem.. zdenerwowałem się strasznie, ale no cóż, c'est la vie, zrobiłem, nie będę się uchylać. Tylko z kontaktem do Niej nie było dobrze, bo ja bylem w ZSRR, ona w PL i praktycznie nie szło się dodzwonić.. generalnie, łączność zawiodła. Tuż przed obroną wyrwałem się na tydzień do Kraju, m. innymi (moi rodzice byli nieświadomi) po to, by dziewczę odwiedzić w Jej mieścinie, naładowac otuchą i oświadczyć się (dojrzałem już do tej myśli i nawet udało mi się w ZSRR zdobyc jedną dużą złotą obrączkę, z której można było zrobić dwie w PL) .. Okazało się, że przyjechałem 3 dni za późno.. Ona zdążyła - z braku kontaktu - usunąć ciążę.. No i nie bardzo chciała ze mną rozmawiać. Jednak obroniłem pracę, wróciłem do Kraju, i nie pamiętam już jak, ale wpadlismy na siebie. Pracowalem wtedy w fabryce na Pradze i Ona, nie wiedzieć czemu zaczęła mnie jakoś nachodzić, żebym koniecznie był z nią, a u mnie wtedy uczucie wygasło (przez tę aborcję).. W efekcie pokłócilismy się okropnie i Ona znikła..
Po jakims czasie poznałem swoją żonę i ożeniłem się.. Jakieś 8 lat po ślubie załatwiałem coś na mieście i patrzę - ooo za ladą Ona.. Między mną i żoną nie układało się wtedy najlepiej, już dobre 3 lata, o przyczynach nie wspomnę, choć nie ja tym razem byłem przyczyną problemów.. A zatem spotkawszy Ją, byłem dosyć otwarty.. byliśmy ze sobą 8 miesięcy.. Po tym czasie zadzwoniła do mojej żony i wszystko jej opowiedziała..

Wróciłem do żony.. I dzięki temu mamy córkę.. Ale ta sprawa w końcu mnie z żoną ostatecznie poróżniła, stała się tą ostatnią kroplą..

Czy warto odgrzewać ? nie wiem. W tym przypadku chyba nie było warto, nie sądzicie ??

---

Dlaczego mam Cie ganic? Jesteś dojrzałą kobieta, podjełas świadomą decyzję. Czas pokaże, czy warto było.
Myslę,że nie jestes odosobniona. Ludzie świadomie(bardziej, lub mniej) motaja się w różne dziwne, i dla innych nie do przyęcia układy. To własnie życie. Nie jest ono proste.
Niechciany nie obraz sie..... to taka smutna i zarazem ciekawa historia doslownie jak z filmu. Gdybys chcial napisac scenariusz to kurcze... hit bylby...moj ulubiony film. :)
Gosiek, a ten ukochany deklaruje się, że Ciebie wybierze ?

Mam obawy, że kiedyś przestanie Ci odpowiadać rola bohaterki drugiego planu.
Sister - słusznie prawisz - na pewno nie zamierzam być "ta drugą" nie wiadomo ile czasu.
Tak, on twierdzi, że będziemy razem. Ja tez tak twierdzę. Kiedy to nastąpi? A tego to akurat nie wiem. Ale jeszcze nie teraz. Kiedy do tego dojrzejemy? Kiedy nie będziemy już mogli bez siebie wytrzymać ?
Ps. Sister - a gdzie Twoja opowieść ? Nie będzie?
Radziłabym wyznaczyć jakieś granice czasowe. Wiem, że uczucia mogą prowadzić do takich tendencji jak przebywanie w stanie nieważkości, do stanu jakiegoś zawieszenia. Warto jednak uruchomić rozsądek.
Można stracić wiele lat na czekaniu, Gosiek. A nie życzę Ci tego, bo wiem, jak to boli. W małżeństwie może nie być miłości i pożądania, ale póki są dzieci, ono trwać będzie dla nich. Na ogół tak bywa.

Mężczyźni bardzo skwapliwie korzystają z akceptacji kobiet, które niczego nie chcą, nie wymagają.
Rozważ to, koleżanko. Dla własnego dobra :)

Gosiek, moją opowieść, to ja Ci na priva mogę przysłać :) Np. jutro :)
Ech, sister. Ja to wszystko wiem. Wiem, że facecie zostają najczęściej z żonami. I że dla dzieci. I wiem, że ramy czasowe.
To na razie trwa cztery miesiące, które prawdę mówiąc - gdyby on się nie zjawił to na 100 % wykorzystałabym na rozpamiętywaniu mojego byłego związku.
A tak na marginesie - znam z innego forum parę, ciut starszą ode mnie - która to para poznała się na tymże forum, zakochała, każde z nich rozwiodło się z mężem/żoną i zyją sobie razem i są szczęśliwi.
I tego sie trzymam !!!
Co do Twojej historii - to czekam na pw z zapartym tchem - jutro rano wyjeżdzam, wracam w niedzielę wieczorem - to pisz, a jak wrócę to sobie przeczytam.
Cytat:
Mężczyźni bardzo skwapliwie korzystają z akceptacji kobiet, które niczego nie chcą, nie wymagają. Prawda godna wyrycia złotymi zgłskami. Przyjemnie jest brac i nie musieć dawać, niektórym to odpowiada.
hehehehehhe....
jakież to banalne.
chłopakowi szkoda na ****y, to odnalazł dawną dupę,
może ot zauważył że rozstała się z facetem - łatwiej będzie uwieść... do tego jeszcze byli ze sobą kiedyś..
będzie można za darmoche podymać...

Boże jakie kobiety są naiwne...

taka stara a taka głupia.

"żona mnie nie rozumie"

****a ile razy to słyszałem i ile razy tego argumentu używałem żeby zadupcyć.

Ile razy udawałem skrzywdzonego przez los faceta, żeby dupa sie ulitowała i obciągnęła.

Oj naiwna Ty biedna naiwna.
Cytat:
Mężczyźni bardzo skwapliwie korzystają z akceptacji kobiet, które niczego nie chcą, nie wymagają. Mi sie rowniez bardzo spodobalo to stwierdzenie. Jest bardzo prawdziwe.
Ja historii swej nie opiszę, bo internet jest cholernie mały :D Poza tym, to już byłaby zbyt duża ingerencja w prywatność tej drugiej osoby.

Niemniej - sister najtrafniej ujęła sprawę, a Chris mimo swojej wulgarności, wcale nie jest daleki w przesłaniu. Co wcale nie wyklucza tutaj miłości. Jednak droga Gosiu , uważaj :)
Chyba jeszcze musze coś dodać.
temat zatytułowałaś .."o wchodzeniu drugi raz do tej samaj rzeki...". Zgoda, to jeden aspekt. Ale zobacz, wiekszość pisze o drugim aspekcie, czyli o wczodzeniu w czyjsc zwiazek. Czyli to, co pisza Sister i Chris.

Byc może nawet jest tu miłosc. Ale miłosc nie zasze oznacza chęć zmieniania sobie zycia. Czesto jest tak, że ludzie wola pozostac w układzie jaki jest. Czasem też zwyczajnie nie moga nic zrobić. Myslę,że powinnas się z tym liczyć.
Spróbuj przyjrzec się temu na chłodno, z boku. Zastanów się, w co wierzysz, czego oczekujesz.
Inaczej jest, gdzy wchodzisz w jakis układ, i godzisz sie nań, a inaczej, gdy liczysz że cos zmienisz. Mozesz się bardzo pokrzywdzić.
Eviko, ja właśnie do Gosi wysłałam długą epistołę, w której m. in,. nadmieniłam, że ludzie na ogół boją się utracić to, co znane. Częściej to właśnie nami kieruje , niż lęk przed nieznanym.
To nie jest moja myśl. W jakiejś książce to wyczytałam :)

Edit : I jeszcze jedna myśl - Za bycie miłą, cierpliwą, tolerancyjną, rozumiejącą
nie dostaje się nagrody specjalnej, tylko nagrodę pocieszenia ( pogłaskanie po głowie, tekst "dobra dziewczynka" ). To czynnik bardzo obezwładniający. Może pozbawić nas zdolności podejmowania rozsądnych decyzji.
Jakbym poczytała tę historię w charakterze "czytacza" - pisałabym dokładnie to samo co Wy.
Christophero - właśnie takiego typu komentarza spodziewałam się i - voila - oto jest!
Cytat:
Jakbym poczytała tę historię w charakterze "czytacza" - pisałabym dokładnie to samo co Wy.
Christophero - właśnie takiego typu komentarza spodziewałam się i - voila - oto jest! no dobrze, ale jakie wnioski?
Wiesz - wnioski jak wnioski. Człowiek uczy się na błędach. Własnych. Tylko i wyłącznie własnych.
Myślisz, że jak faceta przez 18 lat nie mogłam zapomnieć to Twój post spowoduje, że nawet nie spróbuję być z nim? Chyba kobiet nie znasz :cool:
A co do tego, że szukał łatwej dupy - to trudno mi uwierzyć żeby poświęcał tyle czasu i energii, tyle godzin dziennie na rozmowy ze mną, na siedzenie po nocach na skypie, na jeżdżenie kilkuset kilometrów - po to tylko żeby raz na miesiąc się ze mną przespać. Uważasz że warto? Chyba potraktuję to jako komplement :lol:.
Christophero - jak już słusznie zauważyłeś - duża dziewczynka ze mnie. Gdyby jakikolwiek inny facet żonaty mnie podrywał w twarz bym mu się roześmiała - ale nie jemu. Czy potrafisz zrozumieć, że ja po prostu MUSZĘ spróbować? Bo jak nie to przez kolejnych 20 lat będe myśleć: "Czemu nie spróbowałam?" A jeśli to wszysto jest tylko tym czym piszesz - bo on nie zostawi żony - to może wreszcie zrozumiem, że to kawał gnoja i będę mogła o nim zapomnieć?

Edit:

No i - proszę Państwa - minął rok z okładem. Z moją odzyskaną miłością widywaliśmy się praktycznie w każdy weekend. Miałam chwile zwątpienia, co jakiś czas przestawałam wierzyć w pozytywne zakończenie tej dziwnej sytuacji. No i ... Zakończenie się zjawiło. Własnie wczoraj M. wprowadził się do mnie. A co będzie dalej? No cóż. Raz już głupio się rozstaliśmy - teraz bardzo nam zależy obojgu żeby było dobrze. Mam nadzieję że nam się uda. Trzymajcie kciuki ;)
A ja bym tą całą NK posłała w pinechę. Cholernie dużo małżenstw się przez to rozpadło, bo ludzie tyle są w stanie poświecic, żeby poczuc choc prze z chwilę jakąś nową emocję, bo moze nie potrafią z życia nic sami wykrzesac(?) Napiszę do Zośki, z którą byłem 20 lat temu przez miesiąc to znowu się poczuję jak młody Bóg. Dzieci? Co tam dzieci. I żona. Pewnie po tym jak się odezwał zaczęłaś sobie w głowie tworzyc historię, zwlaszcza, ze dotychczas nie udało Ci się z nikim ułozyc sobie życia. Nigdy o nim nie zapomnialas, bo ludzi, z którymi łączyło nas coś więcej się teoretycznie nie zapomina, normalne, ale gdyby nie ta NK też byś go szukała po Polsce, bo "nigdy o nim nie zapomnialas"? To takie najprostsze skorzystanie z okazji. Ale cóż, już zostawił rodzinę więc dlaczego miałabyś nie skorzystac. A on pewnie jeszcze przed ołtarzem tamtej przysięgał, że do końca życia :]
no i pięknie, ja się bardzo cieszę jak ktoś z zaangażowaniem dąży do osiągnięcia szczęścia! nikt za nas szczęścia nie przyciągnie.
z tego co wyczytałam On miał więcej do 'stracenia', także pogratulować odwagi!
a Ty Gosiek nie masz nadzieję że Wam się uda (kiedyś tam), tylko już TERAZ się Wam udało! :)
A co z jego żoną i dziećmi?
Wcale się nie spodziewałam że mnie po glowie pogłaszczecie, naprawdę. Z jego żona rozmawiałam przez telefon jeszcze w grudniu, powiedziała cytuję " Nam sie nie udało, życzę żeby wam sie udało" A żony tak strasznie nie żałujcie, bo też kogoś miała/ma. Umówili się z żoną na jakies alimenty i on wie że ja przypilnuję, żeby za mało dzieciom nie dawał.
Junona - ja wiem że on przysięgał że na cale życie. Nie wierzę w przysięgi " na całe życie" wypowiadane przez dwudziestolatków. Naprawdę wierzysz? Z jednej strony byłoby cudowne gdyby tak było - ale jeśli okaze się ze to pomyłka to co? mimo wszystko trwać w złym związku?
Sajana - masz racje,już nam się udało ;)
Wychodzi, że to przeznaczenie i już.
Obyście się tylko na sobie teraz nie przejechali :)
Acha, jeśli żona tak Ci powiedziała to spoko. Dzieci szkoda, bo one na pewno zadowolone z tego nie są, ale to już nie Twoja wina.
dlaczego dzieci szkoda? nie rozumiem tego podejścia.
czy nie lepiej żeby dzieci widziały szczęśliwą matkę z wujkiem i szczęśliwego ojca z ciocią i na tych wizerunkach budowały swoje pojęcie o udanym związku?
czy lepiej żeby patrzyły i uczyły się 'oszukanej' miłości między dwojgiem nieszczęśliwych ludzi?
pewnie że optymalnie byłoby gdyby rodzice poradzili sobie z małżeńskimi kłopotami i dalej się kochali, ale to nie bajka.
Gosia,a tak spytam, co robiłaś przez te 20 lat?
Ooo Gosiek. Pamiętam jak ten rok temu opisywałaś tutaj swój problem z tym mężczyzną. Fajnie że Wam się powiodło i fajnie, że pochwaliłaś się swoim powodzeniem na naszym forum.:)
Trzymam kciuki i życzę Tobie i Twojemu partnerowi dużo szczęścia i miłości.
Gosiek. Miło przeczytać, że jesteście na dobrej drodze do zwykłego. prostego szczescia..:). Dobrze wiedziec, że czasem warto zaryzykować, i jednak wywrócic to życie do góry nogami..:)))
Sajana - co do dzieci to jest dokładnie tak jak mówisz ;)
Julianna - co robiłam przez te 20 lat? Najpierw przez 3 lata rozpamiętywałam. Pozniej usilowalam zapomniec. Miałam pare przelotnych zwiazków. Krótkich. Potem przez 8 lat byłam sama. A pózniej przez 7 lat w związku - no a pozniej pojawił sie pan M.
Cytat:
dlaczego dzieci szkoda? nie rozumiem tego podejścia. Dlatego, że dokładnie tak jak napisałaś, dzieci mimo wszystko wolałby na pewno, żeby rodzice się kochali i nie rozstawali,bo póki co nie tylko w bajkach rodzice zostają razem - na szczęście. Choc w obecnej sytuacji oczywiscie lepiej, zeby się rozstali. Nigdzie nie popierałam uporczywego trwania w związku, który obie strony uważają za nieudany.